Over zes dagen werken en één dag niet.

Zo heb ik het geleerd want zo zou het in de bijbel staan. Zes dagen werken: van maandag tot en met zaterdag en de zondag absoluut niet. Op zondag mocht ik dus niet fietsen, geen huiswerk maken van school, niet zwemmen, moest ik dus zondagse kleren aan, moest ik naar de kerk en liefst twee keer. Op zondag waren de winkels dicht en was het stil op straat. Een saaie dag vond ik en ik was eigenlijk meer van de maandag. Nou ja, meer van de vrijdag eigenlijk want dan stond het vrije weekend voor de deur. De vrijdag was voor mij altijd een beetje vrijheidsdag.
In onze 24 uurs economie zijn de verschillen tussen de zondag en de andere dagen zacht gezegd vervaagd. Het leven gaat altijd voor een groot deel op dezelfde manier door. Het verschil tussen de zondag en een door de weekse dag merk je alleen nog in de van oorsprong protestantse delen van het land. Zondagse kleding dragen we ook door de week. En andersom. Anders gezegd: we hebben het niet meer. Speciale kleding voor speciale gelegenheden, dat hebben we wel. Eigenlijk maken we dus nu dat onderscheid: tussen gewone en speciale gelegenheden. Zondagse momenten door de week en andersom. Ik krijg de hele week door mijn zakelijk gerichte email. Ook op zondag. Juist ook op zondag. En de tweets van collega’s krijg ik ook de hele week. Haast dag en nacht. De 24-uurs werkers.
Hoe zit het dan met die ene dag? Willen we dat niet meer? Voormalig ARP- en CDA-politicus Willem Aantjes, een man die ik bewonder, zei het ooit zo. ‘Vier die ene dag van de week als een bijzondere dag. Dé dag in de week waarop je niets moet maar waarop je mag. Op zondag maar dat hoeft niet als dat niet meer kan. Maar houd wel de regelmaat aan.’
Dat doe ik nu ook zoveel mogelijk. Ik houd daarvoor zoveel mogelijk de zondag aan want dat past bij mijn leven. Op die dag hoef ik niets maar ik mag …. Voor die weldadige, broodnodige rust.