Hoe een re-integratietraject van een veertiger toch tot werk leidde. En naar Merci-tjes.

Eind 2017 maakte ik kennis met een man van rond de veertig. Een prachtige, intelligente vent, geboren en getogen op de Balkan. In de jaren negentig verhuisde hij naar Engeland waar hij een succesvolle carrière opbouwde. Een jaar of zeven geleden kwam hij samen met zijn Nederlandse vriendin in Nederland wonen. Hij slaagde er helaas niet in om zich onze taal voldoende eigen te maken en hij kwam ook niet verder dan laaggeschoold werk. Hij verloor zijn werk en niet veel later liep zijn relatie stuk. Toen wij elkaar geruime tijd later leerden kennen zat hij in een periode van zorgen en financiële problemen.
Een tijdje geleden vond hij werk. En niet zomaar werk, deze keer vond hij het werk dat echt bij hem paste. Hij was dolgelukkig. En wij ook. Een mooi resultaat van een intensief reintegratie-traject. De opdrachtgever betaalde  zoals afgesproken, niet onbelangrijk want ook de Triskellon-schoorsteen moet roken.
Maar de echte beloning kwam nog. Vlak voor Kerst bracht de post een pakketje bestaande uit een briefje en een doosje Merci-tjes, van die overheerlijke chocolaatjes. Een totale verrassing voor ons. En van iemand van wie we dit zeker niet hadden verwacht. Een ontroerend moment zo vlak voor Kerst.
1 antwoord

Trackbacks & Pingbacks

  1. […] Dit blogartikel was vermeld op Twitter door Eelco van de Kamp. Eelco van de Kamp heeft gezegd: RT @wimkooi: Er staat een nieuwe blog van mij online. Over merci-tjes. Wie lust ze niet?? http://bit.ly/dIefHR #bloos #blog #werkvinden […]

Reacties zijn gesloten.